[2011 Throwback] Nihonbashi Tei

[updated]

The Project 12x2-1 Page

Pasakalye:
Katapusan ng Enero (bagong sweldo ang mga obrero).

Ang target: Nihonbashi Tei. Isang Japanese resto sa kanto ng Amorsolo at Pasay Road sa Makati.

O + K

Kumain na si K dito dati. Sa teppanyaki room sila, libre ng boss namin sa trabaho. Ako yung bagong salta.

Ang Nilantakan:

ngiting gutom

• Uni Sashimi
• Ankake Ramen
• Yaki Gyoza

"Uni" is sea urchin. I hate sashimi, maki, ebi at lahat ng kung ano anong kukuyaki, buroboki, at kumadatsi ng kahit anong Japanese resto sa buong mundo. Raw is just not me. Pero tinikman ko tong isang ito (nagkasubuan na eh) and the fact na hindi lumabas yung kinain ko sa ilong ko at hindi ako naduwal, naluha, o nagkombulsyon, says a lot. Peksman. Tingin ko, sa mga hardcore fan ng Japanese grub, patok sa kanila ito. Sariwa, walang sabit at sobrang lambot. It glides through your palate ika nga. Still, di namin naubos ito. Itsurang tae kasi. LOL.

ngusong gutom

Ankake Ramen ay isang dambuhalang mangkok ng noodle soup topped with veggies, kabute, itlog, at iba pang anik anik. Basically, aside from having this distinctive thick soup (tingin ko ito yung Ankake trademark), it's none too different to any other ramen soup on other prominent Japanese restos. Sabi ni K, muka daw Chinese dish and I think so too. 

Yaki gyoza. Eto ang panalo kung ang pag-uusapan ay price to lasa ratio. I regret not ordering a rice dish when this is perfect with rice for sure. Muka itong tipikal na gyoza dimsum pero nagkatalo-talo sa laman. Sakto lang ang luto at malasa yung nasa loob neto.

Nag house tea din kami. Libre eh.

Iba pang chechebureche:

Hindi highclass Japanese settings ang ambiance (which is thumbs up for me, not a fan of uber fine dining really) but it has a lot of far-eastern touches. Japanese yung chief serbidor nila at NHK ang palabas sa TV.May area din sila for traditional Japanese dining (yung magpapaka-kuba ka sa lamesa at magpapaka-ngalay sa pag tiklop ng binti sa sahig). Sigaw sila ng sigaw ng "konishiwaaaaa" pero mas tunog Koreano kesa Nihonggo. Wala kaming  pakelam, either way hindi ko din naman maiintindihan. Kahit mag Martian pa sila or Wookie talk, ang mahalaga masiyahin sila at okay kausap. Attentive at magaling ang serbisyo.

Ang hirap intindihin ng menu nila. Mas madami yung words na maganda gawing tattoo kesa sa English. Pero pwede naman mag tanong sa mga waitress. Pasensyosa sila sa mga tatanga-tanga. Siguro sanay na.

ano ang magandang ipa-tattoo?

Kaching!:
Mura dito kung itatrato siyang fine dining. An average dish would cost just around P180 to P220. Walang fine dining na may ganyang kababang price range. Pero sa totoong buhay, sa buhay ng sanay kumain sa jollijeep, mahal na yan. Ang point ko lang ay kapag may sobrang perang pwedeng sunugin, sulit na dito.



Update: P200 to P250 na ngayong 2015 ang average cost kumain dito.

aftermath

Ang hatol:

Mahirap pang magsalita. Tatlong putahe pa lang ang nakakain namin sa dinami dami ng posibleng pwedeng ma-order. Gusto namin bumalik at malamang dun naman sa kanilang teppanyaki room para maiba. For now, the food is all just so so for us but the experience is well worth it.

Update: Fast forward to 2015. We were already able to try their teppanyaki a few years ago and it's a great experience. Steak ang in-order namin at sa harap namin ito niluto with some exhibition from the cook (i.e. juggling utensils, eggs and all that he can throw in the air). Nakakatuwa nung gumawa pa siya ng hugis puso sa fried rice. Entertaining at perfect sa aming date!

Rating:
5 out of 7



Back to the Project 12x2-1 Page